Του Τάκη Χατζηδημητρίου
Η εκδήλωση της κρίσης είχε τη δύναμη και την ορμή της Αποκάλυψης. Ξαφνικά οι τέσσερις ιππότες έκαναν την εμφάνισή τους πάνω από την Κύπρο και όλοι, όσοι φυσικά παρέμειναν στο νησί γιατί δεν είχαν προειδοποιηθεί, έντρομοι άρχισαν μέσα σε απελπισία και οδυρμό να παρακαλούν:
– Όχι εμένα.
Όμως ο τροχός δεν άφησε κανένα αλώβητο.
Έτσι μπήκαμε στην εποχή της κρίσης. Πλάι στις άλλες μεγάλες ώρες της ιστορίας μας προσθέσαμε κι αυτές της χρεοκοπίας. Αρχίσαμε κιόλας να αναζητούμε ημερομηνία για να τιμούμε κατάλληλα το γεγονός. Γι αυτό όλοι συμφωνούν. Μόνη διαφωνία έγκειται στον ορισμό των ημερομηνιών. Το ΑΚΕΛ καθιέρωσε κιόλας τη 15η Μαρτίου ή έστω ως αναπληρωματική την 25η Μαρτίου, ώστε να συνεορτάζεται και με την εθνική επέτειο. Το ΔΗΣΥ αναζητά ακόμη μια ημερομηνία ανάμεσα στους τελευταίους είκοσι μήνες ή, τουλάχιστο, από τον περασμένο Ιούλιο και μετά. Υπάρχουν και οι άλλοι που αναζητούν τα αίτια όχι σε μια ημερομηνία αλλά στο σύστημα διακυβέρνησης και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το πλήγμα ήρθε απρόσμενα. Βλέπαμε με καμάρι να φυτρώνουν στην είσοδο της Λευκωσίας μεγαλόπρεπα τα κτήρια των τραπεζών και οι γυάλινοι πύργοι των δικηγορικών και λογιστικών γραφείων και νομίζαμε ότι γίναμε Μανχάταν. Τώρα, ύστερα από την κρίση, τα θεωρούμε όλα αυτά μνημεία αποτυχίας και σύμβολα κατάρρευσης.
Μια ιθύνουσα τάξη, που διαχειριζόταν για γενεές τον πλούτο της χώρας κι απολάμβανε τις τιμές και τη δόξα της επιτυχίας, κατάφερε να σπαταλήσει τα κεφάλαια των ξένων καταθετών, να εξουθενώσει τις κυπριακές επιχειρήσεις και να καταφάγει τις οικονομίες των ανθρώπων σκορπίζοντας απελπισία, ανεργία και φτώχεια.
Οι πολιτικοί που μέχρι πολύ πρόσφατα περηφανεύονταν για τα επιτεύγματα τους και μας διαβεβαίωναν ότι κι αν μας άγγιζε η κρίση δε θα ήταν σοβαρή, φάνηκε ότι μας εξαπατούσαν.
Οι υψηλόμισθοι της Δημόσιας Υπηρεσίας, προσκολλημένοι σε ένα χρεωκοπημένο σύστημα, την κρίσιμη ώρα φάνηκαν ανεύθυνοι και ανεπαρκείς.
Μαζί με όλα αυτά κατάρρευσε και όποια φαντασίωση είχαμε για τους εαυτούς μας ως εκλεκτών και ικανών, σε θέση να αντιμάχονται κάθε λογής δυσκολία και να νικούν.
Κι επειδή το πλήγμα είναι τεράστιο δε θέλουμε να παραδεχτούμε την πραγματικότητα. Αντί να κάνουμε την αυτοκριτική μας στρεφόμαστε με απίστευτους χαρακτηρισμούς εναντίον της ΕΕ. Ναι! Το ευρωπαϊκό όραμα έχει βαθιά τρωθεί. Με τις αποφάσεις της η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει πλήξει τη ζωή των απλών ανθρώπων. Όμως τι επιτυγχάνουμε με τις απειλές για αποχώρηση από το ευρώ και την ΕΕ; Και για να πάμε πού; Και νομίζουμε ότι δηλώσεις για αποχώρηση αποτελούν απειλή;
Διαμαρτυρόμαστε ακόμη γιατί η τρόικα βλέπει τα στοιχεία και τους αριθμούς τεχνοκρατικά επειδή εμείς αρνούμαστε να τα δούμε. Αξιωματούχος μάλιστα της Κ.Δ. την χαρακτήρισε στην Ανακριτική Επιτροπή ως «κατοχική δύναμη».
Ανοησίες όμως δε λέμε μόνο εμείς, λέγονται και από την πλευρά ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών και μάλιστα με εμφανές το στοιχείο της δυσφήμησης. Αυτό επιπρόσθετα προδίδει μικροψυχία.
Όπως και να έχουν τα πράγματα εμείς θα πρέπει να έχουμε ένα σταθερό προσανατολισμό και να αναζητούμε τη στενωπό μέσα από την οποία θα διαβούμε, γιατί ο αγώνας και η προσπάθεια μας για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση μας.
Ορισμένοι ονοματίζουν την κρίση ως οικονομικό Μαρί. Εκεί όμως συναντήθηκε η άγνοια, η αδράνεια και η ανευθυνότατα. Εδώ αντίθετα η πολιτική ηγεσία ήξερε τι συνέβαινε και το απέκρυπτε. Εκεί οι υπεύθυνοι έσφαλαν. Εδώ παραπλανούσαν ηθελημένα. Όπως ακριβώς συνέβει και το 2004 με το δημοψήφισμα. Πρόσφατα η Βουλή ψήφιζε τα μνημονιακά νομοσχέδια, τα νομοσχέδια δηλαδή της χρεοκοπίας και ταυτόχρονα εόρταζε το 76% του «όχι», που εξασφαλίστηκε με το επιχείρημα ότι έτσι δε θα χάναμε εκείνα που είχαμε. Μήπως η σημερινή κατάσταση αποτελεί τη νέμεση έναντι της ύβρεως που με τόση απρονοησία επιδείξαμε έναντι όλων;
Όσα μας συμβαίνουν άλλωστε δεν είναι τυχαία. Η διαπλοκή ήταν ένας τρόπος ζωής από την οποία δεν έλειψαν δυστυχώς ούτε τα νομικά γραφεία των Προέδρων. Και δεν έλειψαν από τη λεηλασία των τραπεζών τα κόμματα και τα στελέχη τους. Περιβάλλει την Κύπρο ένα ομιχλώδες τοπίο επίπλαστης νομιμότητας και απροκάλυπτης συγκάλυψης, όπου το ατομικό συμφέρον αντιμάχεται το δημόσιο. Φτάσαμε στο σημείο να μας κατηγορεί για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ακόμη και ο Βγενόπουλος.
Χρειαζόμαστε πια ένα νέο πολιτικό λόγο χωρίς δημαγωγίες και χωρίς ψέματα. Χρειαζόμαστε ξεκαθάρισμα της πολιτικής και των προσανατολισμών μας, γιατί φοβούμαι ότι δεν καταλάβαμε ούτε το νόημα της ένταξης ούτε το λόγο που μας συμφέρει να παραμένουμε στην ΕΕ και την ευροζώνη.
Χρειαζόμαστε κι άλλου είδους απαντήσεις στις προκλήσεις του μέλλοντος. Όταν ο υπόλοιπος κόσμος ξανοίγεται στο δρόμο της επιστήμης και της τεχνολογίας εμείς θα παραμένουμε προσκολλημένοι στο χρηματοπιστωτικό τομέα, που έχει πια ουσιαστικά καταρρεύσει;
Και το πιο κρίσιμο:
Θέλουμε ή όχι την επίλυση του Κυπριακού;
Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσουμε και να παύσουμε να λέμε κουβέντες για συνωμοσίες και για περιστέρια που επλήγησαν με ατομικές βόμβες, γιατί τα ελλείμματα δεν μας τα έκαναν οι ξένοι και τα 20 δισεκατομμύρια δεν είναι ένα άκακο περιστεράκι. Όσο για τον νεοαποικισμό της ΕΕ, τις πισώπλατες μαχαιριές, τα ξύλινα αντί τα χρυσά κουτάλια , τα μεγάλα αντίο και τις κυπριακές λίρες είναι όλα αυτά δείγματα επικίνδυνης ελαφρότητας.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες ο λαός μας παρόλο που επλήγη βαρύτατα έδειξε ωριμότητα που εξέπληξε πολλούς. Το πλήγμα για τους ανθρώπους ήταν βαρύτατο δεν προχώρησαν σε απεργίες ή άλλες αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Παρέχεται έτσι στην Κυβέρνηση πολύτιμος χρόνος για να πάρει όσα είναι δυνατό μέτρα κοινωνικής προστασίας για τν στήριξη ιδιαίτερα των ανέργων και άλλων ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.
Ο λαός μας έχει τις δυνάμεις να ξεπεράσει την κρίση. Εκείνο που χρειάζεται είναι μια έγκυρη, υπεύθυνη και με νέες ιδέες ηγεσία. Οι ψευδαισθήσεις, οι αρνήσεις και οι ακρότητες εθνικιστικών ή αριστερών προδιαγραφών, το μόνο που μας επιφυλάσσουν είναι χειρότερα δεινά. Ναι ! Αν δεν προσέξουμε υπάρχουν και χειρότερα.
Αλλά υπάρχει και η προοπτική μιας νέας πορείας . Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν κιόλας κατατεθεί πολλές προτάσεις.
Μένουμε Ευρώπη 